De natuur heeft me altijd geïnspireerd: de levendigheid, de vormen, de kleuren, het licht, de puurheid, de eenvoud die tegelijkertijd niet simpel is. Wij zijn ook natuur, maar in hoeverre volgen we nog onze eigen natuur? Met elk beeld dat ik maak, leer ik mijn eigen natuur steeds beter kennen. Door mijzelf vrij te geven, te spelen, mijn impulsen te volgen, komt mijn passie tot leven, en krijgt mijn natuurlijk creatievermogen de ruimte. En ja, dan komen ook de gevoelens en emoties tevoorschijn die waren weggestopt. 

Het ruimte maken in de steen, het concentreren op het helder en natuurlijk maken van de vormen, werken verzachtend en helend. Ons gevoelslichaam blijkt precies te weten of een vorm ‘klopt’ en natuurlijk aanvoelt. Je ziet de kracht en de levendigheid van de vorm toenemen. En dat geldt niet alleen voor de vorm, maar ook voor onszelf. Zowel in de reacties op de beelden en gedichten, als tijdens de workshops en cursussen, lijkt dit ook door anderen zo te worden ervaren. Daar ben ik heel dankbaar voor en het geeft mij weer inspiratie mijn eigen natuur nog meer te leven.